Οι λέξεις σου, ένα αντηχείο μέσα μου,
ένα βιολί που διδάσκεται να παίζει μόνο του
σ' αυτή τη δυσάρεστη εξορία.
Μια ρωγμή, στο φράγμα που συγκρατεί
μια αφρισμένη λίμνη, από σκέψεις πίεσης
και συναισθήματα.
Μια απόχρωση του ροζ,
στο περισπούδαστο κόκκινο,
που γνωρίζει τα σύμβολα που αδυνατώ
να αποκρυπτογραφήσω.
Όλος ο κόσμος μου, δωμάτια,
που τους έδωσα ονόματα
για να εισέρχομαι μέσα τους με τις λέξεις σου,
που θα μπορούσα να πιάσω με τα χέρια μου,
και να συναπαντιέμαι με ποιήματα, για την αξιοπρέπεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου