Δεν ήταν μάτια αυτά που με κοιτάξαν...όχι.. Θώμη Μπαλτσαβιά

Με κοιτάξαν όχι μάτια ..μα δυο θάλασσες...μέσα τους είδα του

κόσμου τα ναυάγια.. Δυο θάλασσες..κι εγώ έχω μια αγάπη

χάρτινη βαρκούλα στην ακτή και κάτι όνειρα κατάλευκα πανιά

μα ταλαιπωρημένα, που αδημονούν για ταξίδια αλλαργινά..

Με κοιτάξαν όχι μάτια..μα δυο ήλιοι..ένας ανέτειλε..

ο άλλος στη δύση βουτηγμένος..
Δυο ήλιοι..κι εγώ μεγάλωσα μα σα παιδί ακόμη τους

ζωγραφίζω στο χαρτί.. τους ψάχνω μες τα σύννεφα

και σαν τους βρω γίνομαι ένα μαζί τους..

Τούτα τα μάτια που με κοιτάξαν..σιωπηλά ζητήσαν μέσα τους

να κρυφτώ από ό,τι με πονά..με προκάλεσαν καινούρια

όνειρα να κάνω..να αναζητήσω άλλους ήλιους...

τη βαρκούλα μου μοναχά να αφήσω ως έχει..

Δε με κοιτάξαν μάτια..όχι..με κοιτάξαν δυο φωτιές..μια

να με ζεστάνει από την παγωνιά μου..η άλλη να με κάψει..

κι εγώ..εγώ μέσα σε αυτές τις φωτιές ξαναγεννήθηκα..

μέσα σε αυτές τις φωτιές έριξα καθετί μισό να γίνει

παρανάλωμα..ανέκαθεν αποστρεφόμουν ό,τι μισό...

Με κοιτάξαν όχι μάτια..μα δυο κόλλες χαρτιού πεντακάθαρες

που προσδοκούν να γράψω της ζωής μου το ποίημα δίχως

γομολάστιχα..με ανεξίτιλο μελάνι τούτη τη φορά..

να μη το σβήσει τίποτα..