Ζήσαμε ίδιες ζωές.... μοιραστηκαμε, τα πάντα...
Δεν έπρεπε, να γλυστρισει.. η ευτυχία,
μέσα από τα χέρια μας... σαν το νερό...
Πήραμε την απόφαση.... Χωρισαμε, τις καρδιές,
για να μην πονουν, το ίδιο... και οι δύο....
Προσπαθησαμε, να σταματήσουμε, τον χρόνο....
με μία ένωση καρδιακή πια....
Να μείνουμε, ενσωματωμένοι....
μόνο στην ωραιότερη εποχή.... μόνο στην Άνοιξη....
Χάσαμε την αίσθηση του χρόνου....
μας έχασε κι'αυτος.... Ζωντας... την ονειρεμένη, αγάπη....
σε μία ευωδιασμένη εποχή.... Ξεχάσαμε τα πάντα...
για μας, ήταν μόνο αγάπη και ανθολουλουδα....
Όμως.... εκείνη, η Άνοιξη... μας ξέφυγε.....
και μας άφησε, σαν παιδιά, παίζοντας, με τα λουλούδια....
Μείναμε, έτσι, σταματημενοι, εμείς και ο χρόνος...
Τα χρόνια, πέρασαν και εμείς... κρυβομασταν,
στο απεγνωσμένο, μυστικό μας..... Τυχαία...
Ξαφνικά... κανείς μας, δεν ξέρει...
Είδαμε, τα πρόσωπα μας, σε κάποιον καθρέφτη....
Οι φωνές μας, έσβησαν....
ο φόβος πλημμύρισε... τις καρδιές μας....
Μόνο οι μνήμες μας, γεμάτες από αγάπη και Άνοιξη..
αντεξαν.. και αυτές, για λίγο.... Τώρα, στα βάθη
της καρδιάς μας, χωθηκε, γαντσωθηκε.... ο φόβος....
αιμορραγούν πια οι καρδιές μας... γέμισαν
με τον φόβο... του.. θανάτου...
Αλλά και πάλι... ο θάνατος... μπορεί να χωρίσει...
...Κατερίνα Κοτσιλίτη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου