Γονατάει η μέρα
μ' όλες τις προσμονές στην έλλειψη.
Χώμα, νερό, φωτιά
ποθούν να γίνουν πνεύμα.
Κι αυτή η βαριά λασπωμένη ψυχή
να ανθοβολήσει μακριά
απ' το πλανερό της ζωής του ανθρώπου.
Η σιωπή θρηνεί στο δώμα της ελπίδας.
Η πένα κραυγάζει τον θάνατο του εαυτού μου.
Στο φεύγα του ονείρου
το αύριο δυσκολεύεται να βρει ρήματα
ευλογημένα σ' αγγίγματα ηλιόλουστα
με μυρωδάτους ίσκιους.
Μα, άκου με:
Στο αφεύγατο της ανάγκης της καρδιάς
ανύπνωτη η μέσα μνήμη
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου