Στο Αφεύγατο... Στέλλα Βρακά.

Γονατάει η μέρα
μ' όλες τις προσμονές στην έλλειψη.
Χώμα, νερό, φωτιά 
ποθούν να γίνουν πνεύμα.

Κι αυτή η βαριά λασπωμένη ψυχή
να ανθοβολήσει μακριά
απ' το πλανερό της ζωής του ανθρώπου.

Η σιωπή θρηνεί στο δώμα της ελπίδας.
Η πένα κραυγάζει τον θάνατο του εαυτού μου.

Στο φεύγα του ονείρου
το αύριο δυσκολεύεται να βρει ρήματα
ευλογημένα σ' αγγίγματα ηλιόλουστα
με μυρωδάτους ίσκιους.

Μα, άκου με:
Στο αφεύγατο της ανάγκης της καρδιάς
ανύπνωτη η μέσα μνήμη
ποθεί τον λυτρωμό της!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου