Μία γυναίκα άγαλμα,στους κρεμαστούς της κήπους,
ασάλευτη,με αδειανό,το βλέμμα ατενίζει,
στον αχανή ορίζοντα,τα σκούρα νεφελώματα..
Εχει αρνηθεί τον έρωτα,την πίκρα και τους ρύπους,
που άφησε στο πνεύμα της! Ο νους της αρμενίζει,
ξεφεύγει απ'της παράνοιας,τα σαρκοφάγα σώματα..
Εχει φυτέψει βάλσαμα και ρόδα σιωπής,
που δεν ανοίγουνε ποτέ!!Σφιχτά, κλειστά μπουμπούκια,
οι γλάστρες της διάφανες,να φαίνονται οι ρίζες.
Ηταν γυναίκα καλλονή,μεγάλης περιωπής,
γυρνούσε στα νυχτερινά κέντρα και στα μπουζούκια,
επλαθε λάθος όνειρα,μες στις νυχτιές τις γκρίζες.
Μ'αγαλματένια ομορφιά και όψη μαγική,
πίστευε πως στα χέρια της,τον κόσμο όλο κρατούσε
οταν διαφημιζονταν τα φλογερά της κάλλη.
Δεν ήξερε!!Πως η κατάληξη θα ήταν τραγική,
ποτέ δεν το περίμενε πως τόσο θα πονούσε,
ότι θα την πετούσανε καρβουνο στο μαγκάλι.
Κόσμος της νύχτας!!Τι σκληρός,τι τιποτένιος Θε μου!!
Πέσαν οι επιτήδειοι,κουρσέψαν το κορμί της
και το εκμεταλευτηκαν Δεν το χωράει ο νους!
Σκοτώσανε την ομορφιά,με όπλα ενός πολέμου,
που εκείνη δεν εγνώριζε!! Έχασε την ψυχή της,
περιπλανήθηκε άσκοπα,σε κόσμους σκοτεινούς..
Κατάφερε και ξέφυγε,δραπέτευσε απ'την νύχτα,
βρήκε τοκαταφύγιο,στους κρεμαστούς της κήπους
εκεί που ρόδα δεν ανθούν,βοτανια δεν μυρίζουν.
Ξερίζωσε απ'τα σπλάχνα της τον πόνο και την πίκρα,
δεν νιώθει καν,δεν αντιδρά!!Με της καρδιάς τους χτύπους,
...Τριάδα Ζερβού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου