Άβυσσος η ψυχή μου...

Άβυσσος η ψυχή μου μην με ρωτάς εξηγήσεις..

Γέλια, δάκρυα, υποσχέσεις, όλα ξεχνιούνται.

Για τις αγκαλιές που έδωσες κι έμεινες με άδεια χέρια.

Για το χώρο που έδωσες και τελικά έμεινε

κενή η θέση δίπλα σου.

Άβυσσος η ψυχή ονειρεύεται, ελπίζει, περιμένει,

φοβάται όλα μαζί..και λαχταρά να τα ζήσει.

Και κει που ξεκινάει χάνει το δρόμο, η ελπίδα πουλί

πετούμενο..δεν έχει να περιμένει, και ο φόβος

γίνεται μονίμως σύντροφος.

Αυτός ο φόβος μαθαίνει την ψυχή να φυλάγεται

που γυμνάζει να πολεμά και της ξαναδίνει ελπίδα,

η ψυχή δυναμώνει..και ξαναβρίσκει τα φτερά της ελπίδας.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, άβυσσος και η δική μου.

Κι εκει που νομίζεις ότι έχεις όλες τις απαντήσεις η ζωή

αλλάζει τις ερωτήσεις τι να πιστέψω.

Όσο γράφω τη λέξη άβυσσος τόσο περισσότερο

συγουρευομαι πώς γράφεται με δύο "σ" όπως βασσίλισα

ποιά σχέση έχει η άβυσσος με την Βλασσίλισα εκτός

από τα δύο "σ", αλλά είπαμε άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου..

η μέρα πέρασε και θα σβήσει με τη μέρα 

που θα αρχίσει έζησα, ζω και θα ζήσω..