Πως σήκωσες το μέτωπό σου κοιτάζοντας τον ουρανό
μόνο τ' άστρα θα μαρτυρήσουν
και το σκοτάδι που ένιωσε στα σπλάχνα του
το φόβο μη και σβήσουν..
Είχες στα μάτια μια ολόκληρη ζωή
πουλιά να περνούν, μέλισσες κι όλες τις εποχές
λουλουδιασμένες που τόσο αγάπησε η καρδιά σου.
Κι ούτε μια στάλα βροχής, λευκή νιφάδα,
κίτρινο φύλλο έξω απ' το παραθύρι σου.
Πως σήκωσες το δάχτυλό σου ψηλά στο τζάμι
κι άγγιξες στον ομφαλό το φεγγάρι
έναν ολόδικο του ήλιο να γεννήσει
μόνο οι άλλοι πλανήτες θα μαρτυρήσουν..
Κι η εγκυμονούσα θάλασσα
κόκκινη βαρκούλα στη γαλανή ψυχή της
να πλεύσει η άνοιξη τα χελιδόνια της,
σ' ασημένιο δρόμο τρυφερά για σένα θα μιλήσουν.
Η αράχνη που κρύφτηκε στη χαραμάδα του κασώματος
και το μικρό δέντρο που αναρίγησε στην αυλή..
Καθόμουν στη κουνιστή καρέκλα δίπλα απ' το τζάκι,
σε κοιτούσα να ζωγραφίζεις
μα κρύωνα, τα ξύλα είχαν σωθεί
κι ήλθε το δάσος στο κατώφλι με τα ξερά κλαδιά του.
Οι ιτιές, τα πεύκα κι οι λεύκες
με τις πυκνές τους φυλλωσιές θα μαρτυρήσουν..
Πως πήρες απ' το χέρι τ' ορφανό ποτάμι
ανάμεσα στα περιβόλια και τις ανεμώνες να κυλήσει,
ο άνεμος πίσω απ' τους ευγενείς ώμους
και τα λυτά μαλλιά σου θα μαρτυρήσει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου