Όλα όπως πρέπει στη ζωή.
Ροδοστρωμένα.
Να μην τ' αγγίζουν στόματα.
Στραφταλισμένα.
Να μην πονούν τα γόνατα.
Σημαδεμένα.
Και τα προσήλια της καρδιάς.
Αμπαρωμένα.
Όλα με τάξη και χαμόγελο πικρό.
Μοιάζει παλιάτσου πιά
το πρόσωπό μου αυτό.
Που όλο πιό ψεύτικα χαμόγελα σκορπά.
Κρύβοντας μέσα πιό βαθιά ότι πονά.
Κι ότι αισθάνεται το πνίγει, το ξεχνά.
Και το αμπαρώνει
στης καρδιάς τα σκοτεινά.
Σηκώνει μπόι...
Σκουπίζει μάτια...
Και αρχινά...
Σαν τον παλιάτσο να γελάει δυνατά.
Ροδοστρωμένα, στραφταλισμένα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου