Τα δικά μου
φθινόπωρα μυρίζουν
Ανοιξη, της ψυχής μου ο έρωτας
γεμάτος κατάνυξη!
Συλλογιέμαι
αναμνήσεις ψυχής,
ξέρω τα θέλω της απέμειναν
ξεχασμένα εκεί!
Στα όνειρα που
ζωγράφισα σεργιανούσαν
απο κόλαση σε παράδεισο!
Σε κείνα τ ' ακρογιάλια
με τη καυτή αμμουδιά που
δεν μπόρεσα να καώ μαζι της!
Στα λιμάνια όταν
ο φάρος δεν επέτρεπε
στα ονειρά μου να αράξουν!
Ανεκπλήρωτοι
πόθοι ροκανίζουν την ψυχή μου,
τα όνειρα κρυμμένα στο χρονοντούλαπο
της ζωής μου!
Εκεί που η καρδιά
έδεινε τη δική της παράσταση,
όταν τα θέλω γίνανε χιλιάδες κομμάτια!
Πάντα ήθελα
να γράψω ένα ποίημα γεμάτο
αρώματα να ευωδιάζει γιασεμιά γαζίες,
όπως τα ονειρά μου!
Αυτά που προσπέρασα,
παίρνοντας τη σειρα τους χειμώνες
καλοκαίρια, με βροχή και χιόνια!
Σαν μια φθινοπωρινή μελωδία,
νοσταλγώντας το χτές
στην απουσία του σήμερα!
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου