Απροσέγγιστη θάλασσα
λέξεις ανατολές και δύσες
σε περιφραγμένο οικόπεδο.
Απλώνω τα μαλλιά μου
μπας και σ' αγγίξουν.
Δεν με λυπάμαι
με σπρώχνουν τα χρώματα
ανάστατα πλεούμενα.
Η μέρα που ξεκινά
και σωπαίνει
ο ποταμός που σπάει
στο πέτρινο
πορφυρό όνειρο
συσκοτίζουν το παραθύρι μου.
Μα το τρυφερό απόβραδο
της φωνής σου
με οδηγεί
στην απέναντι μέρα.
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου