Στασου... Στέλλα Βρακά.

Για μια στιγμή

να αιωρούμαι ένιωθα

κι ο αέρας

της πεθυμιάς μου

με πήγε στο κέντρο

του μεσημεριού σου.

Χρυσαφένια ακινησία

εσύ να λες το

"γεννηθήτω"

κι εγώ δικασμένη

απ' την ματιά σου

να μην αποστρέφω

το βλέμμα μου

από πάνω σου.

Μια φωτιά

που δυναμώνει

απ' την αβάσταχτη

δική σου ομορφιά

κι ο θρίαμβος

του ήλιου

να στενάζει

στην καρδιά μου.

Θέλησα

να σ' αγγίξω

απροφύλακτη.

Κίνησες να φύγεις.

Στάσου, εκλεκτέ...

τρέμει η φωνή μου

τρέμει το φως

τ' ουρανού!

Δεν ξέρω

τι να κάνω

τον καιρό μου

που με κρατά

αιχμάλωτή του.

Κι αν δεν είναι

το χέρι μου στο χέρι σου

η μουσική σου η αθέατη,

στις φλέβες μου τραγουδιέται.

Φως εσύ,

στον άσπιλο ουρανό

τους όρθρους μου

ξοδεύεις και τους

εσπερινούς μου σπαταλάς.

Στάσου, εκλεκτέ

τόσο που σε κοιτάζω

γεννιέμαι σ' άλλον

αστερισμό.

Στέλλα Βρακά