"Θα συνέλθω" λέω συνέχεια στον εαυτό μου.
Κι όμως ο πόνος αρχίζει ξανά και δε με αφήνει.
"Θα συνέλθω" λέω πάλι επίμονα.
Κι όμως λυγιζω. Δεν αντέχω να κρατάω άλλο
τα δάκρυα που είναι έτοιμα να ξεχειλίσουν.
"Θα συνέλθω" δε μπορεί. Πρέπει να το κάνω.
Μα η κραυγή βγαίνει από το απύθμενο της ψυχής μου.
Αφήνω τελικά το σώμα μου να καταρρεύσει.
Πέφτω στα γόνατα και αδυνατώ να πιστέψω ότι έγινε.
Γιατί τέτοια προδοσία;
"Γιατι; τι έκανα λάθος; " αναρωτιέμαι συνέχεια.
"Τιποτα, απλά τα έδωσες ολα" μου απαντά η λογική μου
την οποία άρχισα να ψάχνω στο δωμάτιο.
Όμως εγώ ανέκαθεν ήμουν γαλαντομα.
Ανέκαθεν ήμουν ειλικρινής.
Ανέκαθεν σιχαινομουν το ψέμα.
Και δυστυχώς δε μπορώ να αλλάξω. Αυτή είμαι...
Τι κάνω λάθος; Μα καμία απάντηση.
Όταν πια τα δάκρυα στερεψαν τότε σηκώθηκα.
Συνεχίζω... Όσο κι αν πονάει... Γιατί πρέπει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου