Σε άστεγο περιβολάκι
θέλω να σε βρω
χελιδόνι κρατημένο απ' την καρδιά μου
βρόχινο νερό του έρωτα
γέλιο που ανοίγεις το τραγούδι μου
κύμα που ξεκουμπώνεις το νησί μου
άγνωρο φιλί στης ζωής το σκοτάδι.
Φως που κατηφορίζεις υπεροπτικά
κι ακραγγίζεις το όνειρο του ύπνου μου
φως που ανηφορίζεις με αυθάδεια
στο ύψος της ποθητής μου όρασης.
Κι εγώ που έγινα ο δρόμος
που θέλω να χάνεσαι
με κούφια λόγια μιλάω στην ερειπωμένη μέρα.
Κύριε των δυνάμεων
οι ήχοι των δακρύων είναι προς τα μέσα.
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου