Χρόνους τώρα ακροβατώ
στο σκοινί της υπέρβασης
με λάθρα βήματα
πάνω σε ισορροπίες φαιδρές,
συμβόλαια θανάτου του ονείρου.
Κι αν ξαστοχήσω στο βήμα
το σαρκίο μου βορά στα σαγόνια των λύκων
που τη μέρα ντύνονται αγάπη
και με φιλεύουν ώχρινους ήλιους.
Στην άκρη του ματιού
κρύβω πάντα ένα κομμάτι θλίψη,
μια συννεφιά βαφτισμένη
στους τόνους του μαβί
κι εκειά στο κέντρο της καρδιάς
έχτισα ένα βωμό να θυσιάζω τα θέλω μου
επικαλούμενη την απαντοχή.
Μη ρωτάς πώς αντέχω στης ζωής το ταξίδι
τη στιγμή της καταιγίδας.
Η δική μου η θάλασσα στον αφρό έχει λάδι
κι εγώ φλόγα άσβεστη στης αλμύρας τ' ανάμεσα - είμαι -
κι υποκλίνονται οι θύελλες και σκιρτούν τα πελάγη
σαν επιλέγω μ' ένα χαμόγελο το φως να διακορεύσω
και μέσα από τις στάχτες μου ν' αναγεννηθώ.
...Σταυρούλα Δεκούλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου