ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ...ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ...
ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ...
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ γιόρταζε ο πατέρας,
που φρόντιζε την ημέρα της γιορτής του να μην είναι
Λονδίνο, ΑΜΕΡΙΚΗ, ΙΑΠΩΝΙΑ
αλλά Αθήνα στο σπίτι του πλάι στην πανέμορφη γυναίκα του,
τις δυο χαρισματικές του κόρες
και την πεθερά του που λάτρευε όσο τον λάτρευε κι εκείνη
που τον είχε διαλέξει για γαμπρό της...
Ο Αντώνης ήταν από καλή οικογένεια
που κάποια στιγμή δεν είχε να ταίσει τα παιδιά της
και δυο από αυτά τα μικρότερα της πέθαναν από πείνα!
Από τα δεκατέσσερα δούλευε και σπούδαζε...
Κατάφερε να αναστήσει την οικογένειά του,
να καλοπαντρέψει προικίζοντας τις αδελφές του
και να σπουδάσει τους δυο του αδελφούς...
Υστερα στάθηκε τυχερός να παντρευτεί τη μητέρα μου
και να δει ένα ένα τα ονειρά του να πραγματοποιούνται...
Απόκτησε χρήματα, εκτίμηση και όλου του κόσμου τα καλά,
αλλά δεν ξέχασε την πείνα που έζησαν πριν και στην κατοχή...
Έτσι στη γιορτή του έκανε ένα τραπέζι
που έμενε αξέχαστο στους πολλούς του καλεσμένους...
Μια εβδομάδα πριν άρχιζαν οι ετοιμασίες των πλούσιων εδεσμάτων...
Τα ασημέναι σερβίτσια γιαλίζονταν,
τα κρυστάλλινα ποτήρια και οι πορσελάνες
έβγαιναν από τα κουτιά
και τα άσπρα κεντημένα τραπεζομάντηλα από τα συρτάρια...
Η ετοιμασία της οικοδέσποινας
και οι δικές μας άρχιζαν μήνες πριν!
Δεν αγοράζαμε υφάσματα για να ράψουμε τουαλέτες,
μας τα είχε φέρει ο μπαμπάς ολομέταξα από Κίνα,
μουσελίνες από Αίγυπτο,
δαντέλες από την Ισπανία,
μπροκάρ από Ινδία,
όπως και κοσμήματα,
μαργαριτάρια, ρουμπίνια, ζαφείρια,διαμάντια...
Αντί να του κάναμε δώρα μας έκανε εκείνος....
Στου Άγγελου κλείναμε ραντευού να μας κτενίσει και τις τρεις...
Σινιόν...με στρας...
Τα φαγητά ήταν όλα από τα χεράκια της συζύγου της πεθεράς
όπως και τα γλυκά...
Αμυγδαλωτά νησιώτικα και σοκολατάκια με αμύγδαλα
από το κτήμα του στην Πάρο
ήταν η αδυναμία του
γι αυτό η μαμά τα έκανε ένα ένα
με τα όμορφα αριστοκρατικά χέρια της...
Το γλέντι τρικούβερτο...
Πιάνο έπαιζε η γιαγιά,
η μαμά τραγουδούσε σαν αηδόνι,,,
Υστερα όλοι στροβιλιζόμαστε στο βαλς,
στο ταγκό,το τσα τσα και τέλος
ο νησιώτικος μπάλος μέχρι πρωίας...
Τα λουλούδια, οι τούρτες, τα ποτά, το χαβιάρι,
τα θαλασσινά που ήταν η αδυναμία του ήταν ατελείωτα...
Τα έβλεπε κανείς και χόρταινε...
Ένα όνειρο ήταν η γιορτή του!
Στους καλεσμένους πρόσφερε πόυρα Αβάνας
να καπνίσουν κι από την Πόλη έφερνε παστρουμά!
Ο πατέρας έλεγε όλα τα ελέη του Θεού έχουμε...
Μεγάλο το όνομά του!
ύστερα γύριζε αλλού το πρόσωπό του
με ένα δάκρυ που έφερναν θύμησες από τα νιάτα του
που ήταν σκληρά...γεμάτα πόνο!
-Ευτυχώς γιορτάσαμε πολύ στο παρελθόν
κι έτσι ξέρουμε πως πρέπει να είναι η γιορτές...
Είπα στην αδελφή μου
που έφερε σήμερα την τούρτα για τη γιορτή του γιού μου,
που του έδωσα το όνομα του πατέρα μου,
αλλά πια δεν του κάνω γλέντι στη γιορτή του,
όπως τα πρώτα του χρόνια που γιόρταζε μαζί με τον παππού του...
Όταν ο πατέρας έφυγε
δεν είχαν πια νόημα οι γιορτές εκείνες...
Καλύτερα που δε ζει
να δει πως γιορτάζουμε σήμερα και να λυπηθεί...
Να θυμηθεί της δικής του ζωής τα δίσεκτα χρόνια...
Ένας λόγος που σε αγαπώ πολύ γιέ μου
είναι γιατί όταν λέω το όνομά σου τον θυμάμαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου