Και Σήμερα Σε Περιμένω... Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Πάλι και σήμερα σε περιμένω,

πάλι και σήμερα ξέρω ότι θα έρθεις.

Για άλλη μια νύχτα θα ζήσουμε με ένταση το πάθος

που αρρωστημένα κυριαρχεί το μυαλό μου

και σαν μαχαίρι καρφώνεται

όλο και πιο βαθιά στην ψυχή μου.

Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ σε θέλω,
κάθε μέρα όλο και πιο πολύ σε φοβάμαι.

Ενώ θέλω να έρθεις, κλείνω ερμητικά
τις πόρτες και τα παράθυρα σαν να θέλω
να μείνω μόνος, σαν να προσπαθώ
ο δειλός να σου κρυφτώ.

Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού,
κοιτάζω τους τοίχους και τις χαραμάδες,

προσπαθώντας να  διακρίνω από πού έρχεσαι,

πως μπαίνεις σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο
ποτέ μου δεν κατάλαβα.

Κάθε φορά σε νιώθω να κάθεσαι δίπλα μου

να ακουμπάς το χέρι σου στοργικά στο πρόσωπό μου

σαν να με καταλαβαίνεις, σαν να με συγχωρείς
σαν ακόμα να με αγαπάς.

Το πρόσωπο σου ακτινοβολεί και το δωμάτιο γεμίζει φως,

ερωτευόμαστε όπως την πρώτη φορά αλλά κάθε μέρα με

μεγαλύτερη ένταση. Ξέρω ότι πριν ξημερώσει θα έχεις  χαθεί

θα έχεις φύγει και θα έχεις πάρει μαζί σου ένα κομμάτι
του μυαλού μου. Αυτού τού μυαλού που πριν από κάποια
χρόνια με έκανε να σε διώξω από δίπλα μου για να ζήσω
δήθεν, μια καλύτερη μια πιο αξιοπρεπή ζωή.

Ντρέπομαι που άκουσα τα λόγια του κόσμου και φέρθηκα σαν

πειθήνιο όργανο, σαν άβουλος εντολοδόχος.
Μα περισσότερο ντρέπομαι και λυπάμαι τον εαυτό μου, επειδή
πρώτου περάσουν λίγες μέρες και αφού κατάλαβα ότι δεν μπορώ
να ζήσω χωρίς εσένα, δεν ήρθα να γονατίσω μπροστά σου,
να σε παρακαλέσω να γυρίσεις, να ξεχάσεις τα λόγια τα βαριά

και το απαξιωτικό μου ύφος και να με συχωρέσεις. 

Ένα ανθρωπάκι που επηρεάστηκε από τα λόγια των
σεμνότυφων υποκριτών, μια ψυχή που
δεν μπορεί να ζήσει ούτε μια στιγμή μακριά σου.

Όταν ξημερώσει θα ανοίξω το παράθυρο, θα κοιτάξω την
ανατολή και θα αναρωτιέμαι, τι θέλεις άραγε από μένα,
μήπως φοβάσαι πως θα κάνω κακό στον άνδρα που πριν
κάποια χρόνια σε πρόδωσε και έρχεσαι να τον προστατεύσεις
ή τον μίσησες τόσο, ώστε προσπαθείς να του στερείς
κομμάτι κομμάτι την ψυχή και την λογική του για να τον βλέπεις
να γυρίζει άβουλος και ανόητος στους δρόμους.

Πλέον δεν έχει σημασία για ποιον λόγο έρχεσαι,
ούτε με ποιον τρόπο.
Ως το τέλος της ζωής μου θα ζω μαζί σου, με ένα μερίδιο
ευτυχίας που ξέρω δεν μου αξίζει.

Γιάννης Χαραλαμπάκης.