Χαμένη στη λήθη
αρνούμενη της ψυχής τα σημάδια
είκοσι πέντε αιώνες τώρα.
Ξυπνάς απ' τον εφιάλτη
ορίζοντας πια την αλήθεια σου.
Μαθαίνεις απ' την αρχή να μιλάς
σαν παιδί να γελάς και γιατρεύεσαι.
Θωρείς τον ήλιο που ανατέλλει
κι η δύση πίσω σου πια.
Χαμογελάς κι αφήνεσαι να ηττηθείς
και μεσα απ' την παράδοση ξαναγεννιέσαι.
Μία πυξίδα... αυτό έλειπε
να σου αποκαλυφθεί ο ορίζοντας
να φανερώσει τον θησαυρό σε χάρτη
ως τώρα αδιάβαστο.
Μία πυξίδα.
...Σταυρούλα Δεκούλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου