Πηχτό το σκοτάδι
οι γωνίες κοφτερές,
ξεγυμνώνουν την γαλήνη,
σκέψεις βιαστικές ,χωρισμοί και αγάπες
τεμαχίζουν τον ορίζοντα,
άνυδρο κενό ξεχύνεται
και αναδεύει το λευκόχρυσο φως.
Πιτσιλίζει τα σοκάκια
στάζει η ομίχλη
και παντρεύεται τις νομαδικές ακτίνες .
Βουβό παραμένει το σκοτάδι ,
η αργυρή κυρία σαν την μοίρα
με κάλεσμα αστρικό εισβάλλει
άτσαλα στον ανθισμένο κήπο.
Τα μαλιά της Βερενίκης λάγνα
ανάβουν σαν λαμπάδες πάνω απ' το πηγάδι
καίγονται οι προσκλητήριες κάρτες
των συνδαιτημόνων της σιωπής.
Λυγερά κορμιά άστεγα
δαμασμένα απ'το λευκό του μεσημεριού
κραδαίνουν ασελγώς την νεότητα τους,
βογγώντας ξέπνοα στους κάβους .
Ξεκλέβει η νύχτα ώρες
και αφρισμένη χάνεται ντροπαλά
στην αγιότητα της αθανασίας.
Ω γη ,των πάντων ερωμένη
χαμογελάς αθώα χωρίς αμαρτίες
διεγείρεις την τρυφερότητα
κι εγώ ηδονιζόμενος
ξεπλένω τις πληγές σου απ'το αλάτι
και στον θόλο σου θρηνώ.
Της γης μας η καρδιά
φορά τις μέρες μας
ποτίζει τους κήπους μας
στις άγνοιες του τοπίου ξιφομαχεί
και πάντα θα είναι η ερωμένη μας
...Haris Papassavas...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου