Αν δεν αφήσεις μέσα σου, χώρο, για δικό σου καθαρό αέρα...
οι ανάσες των άλλων θα σε πνίξουν.
Η έκρηξη του εαυτού σου δεν θα αργήσει...
"Πήρε μια βαλίτσα...
Έφυγε χωρίς να κοιτάζει πίσω της.
Θυμήθηκε το πατρικό της στη μικρή παραλία του νησιού της.
_ Φύγαμε! Είπε στον εαυτό της
Εσύ και εγώ!
Όχι δεν δραπέτευε.
Μόνο ήθελε να εισέλθει στο εύθραυστο πεδίο της ζωής της,
χωρίς την εισβολή τρίτων, όπως είχε αφήσει
το τελευταίο καιρό... Ήθελε λίγη σιωπή γύρω της,
το χρωστούσε στον εαυτό της.
Τον άκουγε τώρα τελευταία, συχνά, μάλλον την ικέτευε,
να του αφιερώσει λίγο χρόνο. Λίγη ηρεμία, τη σιωπή των πάντων.
Ναι, αυτό, τη σιωπή των πάντων!
Ένοιωθε ο εαυτός της, ότι, είχε ναυαγήσει μέσα σε
ταραγμένη θάλασσα από ανούσιες λέξεις, λέξεις, λέξεις...
Λόγια, λόγια, λόγια...
Λόγια και άνθρωποι, φορές, του θεαθήναι.
Φοβήθηκε, την ταρακούνησε ο εαυτός της.
Που μόλις τον κοίταξε, τα έχασε...
"Μα είναι δυνατόν; Πώς με τύλιξαν έτσι; Και ποιοί είναι αυτοί;
Ποια είμαι εγώ;"
Της εκμυστηρεύτηκε, ότι, όταν θα τον έψαχνε, θα τον έβρισκε
ξεβρασμένο σε ερημική παραλία περιττών λέξεων και λόγων.
Απόβλητα, τοξικών ανθρώπων, που δηλητηριάζουν σιγά, σιγά,
ψυχές και αφού τις νεκρώσουν, τις κάνουν υποχείρια.
Όχι δεν δραπέτευε, τον ομφάλιο λώρο, ήθελε να κόψει
από τους δήθεν και το δηλητήριό τους.
Έπρεπε να σκεφτεί ένα ταξίδι για τον εαυτό της,
μέσα από διαδρομές φωτεινές ζωής με στόχο
και προορισμό την Ζωή της...
Όχι δεν δραπέτευε, φυγή ήταν από επικίνδυνους
φθορείς ψυχών, μέχρι να καθαρίσει το μέσα της, από τα μη,
τα πρέπει, τα θέλω, τις φοβίες τους, τις κακίες τους...
Απλά ήθελε να αποφύγει και σε αυτό το ξεκαθάρισμα,
την εισβολή "τρίτων" στο εύθραυστο πεδίο,
αυτών των αποφάσεων. Να βρει τον Εαυτό της...
Κανένας άλλος δεν γνώριζε όσο εκείνη τα χαρακτηριστικά του.
Μόνη της θα τον ανακάλυπτε. Μόνη της θα τον καλωσόριζε.
Και θα ξεκινούσε απ' την αρχή.
Και μόνο εκείνη, σαν νεογέννητο, θα τον προστάτευε."
Δημοσιεύθηκε στις: 16/5/2018
Φωτογραφία: Monia Merlo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου