Βαδίζω μόνος μου του άδειους δρόμους
πίσω μου η σκιά με ακολουθεί βαριεστημένα,
τα βήματα μου ακολουθούν τον ρυθμό της καρδιάς
και εγώ σε ακολουθώ κατά πόδας
μα εσύ αδιαφορείς δεν γυρίζεις το βλέμμα σου να με δεις,
είμαι αόρατος, για σένα δεν υπάρχω...
Προχωρώ μόνος μου στην αναζήτηση του έρωτα,
καθαρίζω το μυαλό μου από κάθε σκέψη
κι αυτός ο ήχος των βημάτων
μοιάζει τόσο πολύ με τον ήχο της καρδιάς...
Γύρω μου το σκοτάδι αποπνικτικό
δεν υπάρχει ούτε μια μικρή αχτίδα φωτός
με εκπλήσσει που εξακολουθώ να περπατώ
σε αυτά τα έρημα σοκάκια
άραγε πόσοι ανομολόγητοι έρωτες
περπάτησαν σε αυτούς τους έρημους δρόμους;
Ο ουρανός έβαψε με το μαύρο χρώμα του τα πάντα
προχωρώ σ’ ένα μονοπάτι αμέριμνος
το σώμα μου αιωρείται στο κενό
σαν τα κλαδιά ενός δέντρου ακρωτηριασμένου
εξακολουθώ να αιωρούμαι περιμένοντας να ξημερώσει,
ο ήλιος θα είναι ένα ράπισμα ισχυρό
ίσως αυτό να με κάνει να συνέλθω...
Με εκπλήσσει που βαδίζω ακόμη εδώ
σε έρημους αφυδατωμένους δρόμους,
υποτίθεται πως ψάχνω τον έρωτα
άραγε ποιος έρωτας θα κατοικούσε εδώ;
Όλα μου τα συναισθήματα οδεύουν στην καταστροφή
δεν τακτοποίησαν κανένα και ας έχω ώρες που περπατώ
για κάποιο λόγο τα αφήνω να διαιωνιστούν
σαν τους ανομολόγητους ανεκπλήρωτους έρωτες....
Η μοναξιά κρούει τον κώδωνα του κινδύνου
και ο ήλιος ανατέλλει επιτέλους
τα σκοτάδια τρομάζουν και κρύβονται στις σκιές
Τα πουλιά πετούν στον ουρανό
μια γάτα περίεργη με κοιτά στα μάτια...
η ηρεμία περιπλέκεται
Που είμαι;
Τι ψάχνω;
Τι θέλω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου