Πες μου ...λοιπόν
για που πετάς ,
αδέσμευτη μου αλκυόνα
να χτίζω την φωλιά μας ,
αναμερίζοντας τα μαύρα σύννεφα,
παντού όπου πηγαίνεις,
εσύ
εγώ
και ο έρωτας μας.
Τα ίχνη σου ,
μια λουλακιά γραμμή
στο νυφικό του πελάγους,
με βαθιές ανάσες ιστιοφόρων
ακολουθώ.
Στην αχλή της ροδαυγής
το περιφλεγές κορμί σου ,
η βάρκα μου ,
και το φεγγάρι αμίλητο
μικρό του απείρου πυροφάνι ,
να κρυφακούει
από τις σχισμές της αβύσσου
τα χτυποκάρδια του πόθου μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου