Πολύ θέλω ν' απαλλαγώ
απ' τα παλιά μου πράγματα.
Οι ντουλάπες μου μου λένε:
άσε μην τα πετάς,
μπορεί αύριο να τα χρειαστείς.
Μα δεν θα τις ακούσω.
Ξέρω ακριβώς, τι πρέπει να πετάξω.
Εσύ, μην κουραστείς να με ζητάς,
να με αναζητάς,
στις εξοχές τις μοναχικές.
Στα στενοσόκακα των φιλιών,
όχι στους δρόμους των αυτοκινήτων.
Μήτε στις βροχές της πόλης,
μα στα δάση των αηδονιών.
Ψάξε με, στην θάλασσα,
την πάντα ιδανική.
Σίγουρα θα 'μαι "εκεί"
ν' αγγίζω λίγη απ' την σαγήνη της.
Να της αιτώ την τρικυμία της,
την γαλήνη της,
την σιωπή της,
την φασαρία της,
την ατίθαση χαρά της.
Μαθήτρια της
πάντα να παραμένω,
ντυμένη την ποδιά του σεβασμού,
στα μαθηματικά της ποίησής της.
Αναζήτησέ με, καινούρια είμαι.
Πέταξα και τις
υπουλοφλύαρες ντουλάπες.
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου