Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση μας είναι πως όταν τελειώσει όλο
αυτό με την πανδημία, θα μαλακώσουμε, θα δούμε την ζωή
αλλιώς, θα ημερέψουμε. Όχι δεν θα αλλάξουμε. Ούτε τώρα που
περνάμε αυτό, ούτε όταν με το καλό περάσει θα αλλάξει κάτι.
Δεν θα αλλάξει τίποτα, γιατί ο άνθρωπος τα περνάει όλα με τον
χαρακτήρα του αγκαλιά. Η ψυχή του βγαίνει πρώτα και τα
χούγια του μετά. Δεν τον κάνει η αρρώστια σκληρό τον
άνθρωπο, παράξενο ή απαιτητικό. Ήταν έτσι και πριν.
Δε τον κάνει ανεκτικό ή υπομονετικό η δοκιμασία, μπήκε
σε αυτή την διαδικασία πράος και ήρεμος. Βλέπουμε
ανθρώπους φοβισμένους, όχι μετανιωμένους. Η μετάνοια
έχει άλλον χαρακτήρα και άλλον ο φόβος. Έτσι λοιπόν
το ίδιο θα βγούμε από αυτή την ιστορία. Εάν δεν δουλέψαμε
πάνω στον εαυτό μας όλα αυτά τα χρόνια, να τον σώσουμε
από διάφορους δαίμονες, δεν θα το κάνει αυτό ο coronovirous.
Εάν δεν έχεις βρεθεί με τον καλό εαυτό σου,
εάν δεν έχεις την παραμικρή ιδέα πως θα ζεις δίχως κακία,
ενάρετα, χωρίς να τσακίζει το μέσα σου η βαρβαρότητα,
η αδικία, η κακία, η πονηριά για τον διπλανό σου,
τότε μην περιμένεις έναν πόλεμο από ιό να σε αλλάξει.
Με τίποτα δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Μονάχα εάν ηθελημένα
κάτσει στο βαθύ σκοτάδι του και βρεθεί με τον εαυτό του
γυμνό, μονάχα εάν έχει πληγεί από κάτι που τον έθιξε πολύ,
το πείραξε, τον κατέστρεψε συναισθηματικά. Και πάλι δεν
μπορεί να ξέρουμε εάν θα νικήσει στο τέλος.
Σε μια τέτοια κατάσταση, που μπαίνεις άθελά σου σε μια τέτοια
απομόνωση, όχι δεν θα αλλάξει κανένας.
Εκείνος που δεν ήθελε πριν να κάθεται σπίτι του, δεν θα
θέλει ούτε μετά, εκείνος που δεν ήθελε να περνάει χρόνο με τον
εαυτό του και είχε ανάγκη από κόσμο και βόλτες θα έχει τις ίδιες
ανάγκες και μετά. Αυτός που δεν ξεκούραζε το μυαλό του από
την βοη του κόσμου και δεν αναζητούσε την μοναχικότητα,
δεν θα το κάνει ούτε μετά.
Αυτός που γκρίνιαζε στην γυναίκα του και τα παιδιά του,
ο ίδιος θα είναι μετά το τέλος της δοκιμασίας. Αυτή που
την ενδιέφερε μόνο η ντουλάπα της και τι θα βάλει, τα ίδια
θα σκέφτεται. Ο συνάδελφος που υπονομεύει όλους τουςάλλους
πάλι το ίδιο θα κάνει, η πονηρή που κοιτάει να σε ξεγελάσει
πάλι η ίδια θα μένει. Τίποτα και κανένας δεν άλλαξε με το ζόρι.
Πρέπει να αποφασίσεις να αφήσεις μόνος σου τα βρώμικα ρούχα
στο πάτωμα, εάν σε γδύσουν και στα πάρουν με βία, έστω
και εάν μάθεις να ζεις γυμνός, ένα τέρας θα γίνεις μετά.
Γιαυτό, ό,τι και να βρούμε να κάνουμε, όπως και να περάσουμε
αυτές τις μέρες ή τους μήνες θα είναι αναγκαστικό και κάτι
τέτοιο δεν αποδίδει. Ίσως για λίγους σε ορισμένες περιπτώσεις
κάτι σημαίνει. Ας πούμε ένας δικηγόρος που ήταν όλη μέρα
στα δικαστήρια, τώρα θα μένει σπίτι του θα γνωρίσει καλύτερα
την οικογένεια του. Αυτό θα ισχύει για όσο ισχύουν τα μέτρα.
Μετά πάλι ατελείωτες ώρες στις αίθουσες και όλα όπως πριν.
Ένας γιατρός το ίδιο, ένα μοντέλο, ένας επιχειρηματίας.
Τι να αλλάξει δηλαδή περιμένετε;
Νομίζετε πως θα εκτιμήσουμε την ζωή και ότι μας δίνετε,
θα ευγνωμονούμε τον Θεό για αυτά που έχουμε, υγεία,
ευεξία, δουλειά, οικογένεια, μόλις βγούμε από όλο αυτό;
Εγώ νομίζω πως εάν δεν το νιώσαμε πριν, δεν θα το νιώσουμε
ούτε μετά. Ίδιοι θα μείνουμε. Όπως θα μείνω πρώτη
και καλύτερη εγώ που τα γράφω για να μην βγάζω
τον εαυτό μου απ' έξω. Ό,τι κακό είχα θα έχω και μετά,
ό,τι καλό ήταν καλλιεργημένο θα μείνει έτσι.
Δεν τρέφω αυταπάτες. Στο μόνο που είμαι ανθεκτική
και θα αντέξω είναι ο εγκλεισμός. Είναι απίστευτη η αντοχή μου
γιατί είμαι η χαρά της πυτζάμας και της παντόφλας.
Κατά τα άλλα θα συνεχίσω να είμαι η ίδια περίεργη,
ιδιόρρυθμη και ιδιότροπη που ήμουν και πριν.
Μπέττυ Κούτσιου... ( 24 Μαρτίου 2020).
Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη μου! Να είσαι καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφή