Νοστάλγησα
ένα ατίθασο φεγγάρι
κρυμμένο στων άστρων
τη λησμονιά!
Ένα ολόφωτο
σύμπαν να θυμίζει γαλήνη
ξαστεριά, να μοσχοβολήσουν
και πάλι οι βιολέτες τα γιασεμιά!
Να ξεχαστώ
σ' ένα αλλιώτικο
πεφταστέρι,να σκορπίζεται
στη θάλασσα στ' ανοιχτά, φλογισμένο
το σώμα του στα βαθιά!
Να καλπάζει
ο άνεμος ν' αγγίζει την άνοιξη
στης αυγής το ξύπνημα
να ξεγλυστρά!
Νοστάλγησα
μιαν άνοιξη να με απογειώσει
ψηλά, στο χρώμα της να βρίσκω
ουσία να μου χαμογελά!
Δραπέτευσα
μέσα απ τις σιωπές της ίσως
σε μια κατάδυση ψυχής
μα οι λέξεις τρόμαξαν τράπηκαν σε φυγή!
Ταυτίστηκα
στο ειρωνικό χαμόγελο
του ήλιου, ξεχασμένος κι αυτός
στ' απέραντο του ουρανού τα γαλανό!
Οι λέξεις
κομπιάζουν λαθραία
ξεπηδούν στη σκέψη πονάνε πολύ
ονειροβατούν στο χθές, πλημμύρισαν
στις σιωπές!
Πρόδωσαν
την αισθητική μου με πήρε
για λίγο το χάδι τ' ανέμου, αγκιστρώθηκα
λυτρωτικά στην προσωρινή έμπνευση
στο καταφυγιό μου στη μοναξιά!
Εδώ είμαι
καρτερώ στις χαμένες
στιγμές του ονείρου, απολαμβάνω
ευλαβικά, τ' αποτυπώματα που άφησες ανοιξή μου!
Θα προσπαθήσω
να ξαναανθίσει η ψυχή μου
στις ευωδιές σου ...Ανοιξή μου
Νέλλη Κουμεντάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου