Η εμπειρία μου
με το άγνωστο δεν
ήταν εφικτή, φάνταζε μοιραία
ήθελε αφορμή!
Το' νιωσα
το δοκίμασα κι αυτό,
στα καλά καθούμενα έπρεπε
να αποχωριστώ, συνήθειες και
ποθούμενα έχουν άλλο προορισμό!
Πιέστηκα
μα έτσι έπρεπε ευλαβικά
να προσαρμοστώ, για το καλό
Αγνάντεμα στον ήλιο κάνω από ψηλά!
Να νιώσω λίγη
ζεστασιά απ' τη βεράντα
ξαφνικά, ολα τα ανεκπλήρωτα
τα φύλαξα στη ψυχή, ίσως τα χαλιναγώγησα
στου νού την προσμονή!
Μα δε μου λες
πως θα μπορέσω, της θάλασσας
το χρώμα να στερηθώ, το κύμα της
να αλλάζει τη σιωπή στο λογισμό!
Στα σύννεφα
να ταξιδεύω στ' ανέμου
το σαρκασμό,σ' ανάλγητες σιωπές
να εθιστώ!
Και πως να
ξεχαστείς, αυτή είναι η ουσία
της ζωής, τα πάντα άλλαξαν ονείρατα
που τρόμαξαν και τράπηκαν σε φυγή!
Ταραγμένη
πια η νύχτα έχει γεύση
αποκρουστική, ντελικάτη η ψυχή,
ψάχνει στιγμές να τη νοιαστείς!
Στ' αγκάθια
παραπατεί, μα πως να μάθω
στ'αχαλίνωτα τα πρέπει,να φυλακίσω
της άνοιξης τη μέθη!
Θα στοχαστώ
σε σκέψεις ευκαιρίας θα μεθύσω
του λογισμού τη φαντασία, ελεύθερη
κατάδυση θα κάνω και θα γράψω
με παράπονο την αιτία!
Ισως θα' πρεπε
να ζήσω σ' αγωνία να γευτώ
την άλλη αλήθεια, με πρόδωσε η φύση
κι όλα μοιάζουν ουτοπία!
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου