Με συνέπαιρνε το απάτητο φως
μ' αποτίναζε η έκπληξη
έσπαγε η φωνή
έμεναν τα γράμματα
τα συνέλεγα προσεχτικά
να κάνω λέξεις.
Με τριγύριζε
η καπνισμένη αθωότητα
με καθήλωνε
η πιο αρχαία στιγμή του πόνου.
Μα δεν μπορούσα να παρακάμψω
το εκμηστηρευμένο φως
που ξεσήκωνε την νύχτα
κι ήταν γιομάτο αποκαλύψεις
για τους παμφάγους λυγμούς
στο ξεπαστρεμένο της γης.
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου