Της είχαν πει πως θα γύριζε.
Η ελπίδα έκανε την καρδούλα της, να χτυπά δυνατά ώρες, ώρες.
Νόμιζε, σε κάθε αυγή της ημέρας, έβλεπε κάτι απ' το Φως Της.
Έτσι την είχε φανταστεί, "Φως" !
Κανένας δεν είχε καταλάβει, γιατί η μικρή ξυπνούσε τόσο νωρίς
τα πρωινά. Με το που, το πρώτο φως χάραζε το σκληρό σκοτάδι
της νύχτας, ήδη έστεκε στο παράθυρο.
Το βλέμμα της, προσπαθούσε να δει όσο μακριά μπορούσε.
Θα ερχόταν δε μπορεί...
Θα ερχόταν και η δική της, η μανούλα, κάποια αυγή.
Είχε δει τη χαρά των άλλων παιδιών. Είχε δει το "Φως"
που τ' αγκάλιαζε! Είχε δει να φεύγουν χέρι_χέρι!
Κάποια στιγμή, ναι, κάποια φωτεινή στιγμή και εκείνη,
θα ένοιωθε τη ζεστή, ιερή αγκαλιά Της!
Θα ένοιωθε, ένα ζεστό χέρι να την οδηγεί στο σπιτικό της.
Να μπορεί, να φωνάζει, την πιο όμορφη λέξη στο κόσμο,
Μαμά, όσες φορές επιθυμούσε την ημέρα.
Τώρα την έπνιγε μέσα της...
Σιωπή και κραυγή αυτή η λέξη, όταν λείπει η "ΜΑΜΑ".
Κάποια παιδιά περιμένουν με ελπίδα, κάποια Μανούλα.
Γιατί, η ζωή, τους έπαιξε κάποιο εφιαλτικό παιγνίδι,
να βρίσκονται σε κάποιο Ίδρυμα και να περιμένουν.
Περιμένουν, το "Φως" της αυγής μιας νέας ζωής.
Μιας Μαμάς το χάδι το τρυφερό. Μιαν αγκαλιά να
ονειρευτούν την αγάπη. Θα έρθει, ναι θα έρθει!
Για κάθε Παιδί, που στέκει στο παράθυρο,
να αντικρύσει μιαν αυγή, το Φως της δικής του Μαμάς!
Αφιερωμένο στις Μανούλες, που δεν γνώρισαν την μητρότητα,
αλλά έγιναν οι πιο στοργικές Μητέρες του κόσμου.
Οι Γυναίκες, που είχαν την δύναμη να δώσουν ανάσα Ζωής,
σε παιδάκια που το είχαν ανάγκη.
Ανάγκη για Φως Αγάπης, στην αγκαλιά μιας Μητέρας.
Αφιερωμένο και στα παιδιά που πάντα καρτερούν,
την πιο ιερή αγκαλιά, της Μανούλας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου