Αναπαύτηκε η ψυχή είπαν
κι η δικαιοσύνη αποδόθηκε.
Έτσι έπρεπε.
Το σωστό και το φρόνιμο
αυτό ήταν.
Κι όλοι ηρέμησαν...
Και κλείσαν τις πόρτες των σπιτιών τους
κι αγκάλιασαν τα παιδιά τους
και ξάπλωσαν ανακουφισμένοι,
που όλα σωστά έγιναν...
Μα τέσσερα χέρια έμειναν
μετέωρα κι άδεια από αγκαλιά
για ακόμα μια νύχτα,
για όλες τις νύχτες της ζωής τους.
Ένα σπίτι χωρίς καληνύχτα!
Μην μεγαλώνετε παιδιά
που αδειάζουν χέρια γονιών.
Μεγαλώστε παιδιά
που γεμίζουν αγκαλιές
και προσφέρουν κόκκινα τριαντάφυλλα
αφού πρώτα ξεριζώσουν τα αγκάθια τους.
...Σοφία Τανακιδου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου