Με πλήγωσες πολύ σκληρά ζωή
μα μου χρωστάς ένα πρωί
και μιά λιακάδα.
Κι αν θα ορίσεις αμοιβή
να ξέρεις ο'τι κι αν συμβεί
πως είχα όνειρα μεγάλα...
Με πλήγωσες θανάσιμα ζωή
και αιμορραγεί μία πληγή
στο στήθος ανοιγμένη.
Κι όμως προσμένω τη στιγμή
που θα γελάσει η ψυχή
μπροστά στην ειμαρμένη...
Δεν μου χαρίστηκε-ς ποτέ
τα όνειρα μου θεατές
στης δίνης σου το αμόνι.
Και όριζες εσύ όπως το θες
στο σήμερα, στο αύριο, στο χθες
να είμαι πάντα μόνη...
Ποτέ σου δεν μου γέλασες ζωή
στα χείλη είχα μια ευχή
στα μάτια απορία.
Κι έβρισκες πάντα αφορμή
να μου ματώνεις την πληγή
σε κάθε ευκαιρία...
...Ελένη Ταϊφυριανού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου