Άδειασα μέσα μου,
ένα απέραντο κενό με πλημμυρίζει.
Γύρω μου σκόρπιες σελίδες λευκές
περιμένουν τα λόγια μου...
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι
ψάχνω το ταβάνι με τα μάτια,
πόντο-πόντο το ξεψαχνίζω.
Βρίσκω από τη μία τις λέξεις
και γράφω ποιήματα της αγάπης και της Ελπίδας.
Κι από την άλλη παίρνω τα σχήματα των σκιών
και φτιάχνω ωδή στον θάνατο...
Τι από τα δύο είναι πιο κοντά μου;
Δεν γνωρίζω...
Ίση απόσταση έχουν και τα δύο από μένα...
Δεξιά μου από το παράθυρο,
ήχους ακούω νερών...
Που είμαι;
Κολυμπάω στη λίμνη αχερουσία;
Η με νανουρίζει ο Φλοίσβος της θάλασσας;
Κι αυτό το ασήμι που πέφτει πάνω μου;
Τι είναι;
Νεκρά αστέρια που πέθαναν από λύπη
επειδή το φεγγάρι δεν βγήκε απόψε
και πλήθυναν οι σκιές στην Κάμαρα...
...Ελένη Ταϊφυριανού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου