Άφηνε τα χνάρια της πένας του
κάθε βράδυ ο ποιητής
να του κρατούν συντροφιά θέλοντας
να γεμίσει το κενό της...
Σήκωνε το κεφάλι του με λαχτάρα
ψηλά στον ουρανό
και έβλεπε την εικόνα της μπροστά
στο φεγγάρι
περίμενε με υπομονή να συμπληρωθούν
τα γεγονότα στο μυαλό του...
Ύστερα έσκυβε και έγραφε πάνω στο λευκό χαρτί
τα όσα ένιωθε,
όλα όσα θα ήθελε να της πει και
που δεν πρόλαβε
ή δεν τόλμησε ποτέ γονατιστός
να της τα εκφράσει...
Βλέπεις ήταν πιο εύκολο για αυτόν σε μια
εκ βαθέων εξομολόγηση
να καταγράψει όλα τα συναισθήματα
που ένιωσε για αυτή,
πόθο, πάθος, αγάπη, έρωτα, μίσος και ζήλεια...
Όλα όσα νιώθει ένα κοινός άνθρωπος
στην καθημερινότητα του
και κάθε φορά που τα ζωγράφιζε πάνω στο χαρτί
ένα βάρος έφευγε
από την καρδιά του και μια λύπηση τον κυρίευε
για την απουσία της...
Ίσως αν έβρισκε το κουράγιο να της μιλήσει,
τώρα θα ήταν αλλιώς,
αλλά βλέπεις κανένας δεν είναι σοφός
στο σωστό τάιμινγκ...
...Αντώνης Σαμολαδάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου