Στεκόταν έξω απ' την εκκλησιά,
ήξερε πως θα 'τανε κλειστά.
Το 'χε ακούσει στο διάγγελμα των έξι.
Την ώρα που ανακοινώνουν τους νεκρούς
και προτρέπουνε τους ζωντανούς,
Πάσχα να μην γιορτάσουν,
στο σπίτι τους με κατάνυξη να κάτσουν.
Μα εκείνη δεν την ένοιαζε το Πάσχα,
ποτέ της δεν το γιόρταζε εξάλλου.
Αυτό που περίμενε ήταν η Σταύρωση,
αυτήν επιθυμούσε.
Κάθε Μεγάλη Παρασκευή
κατέθετε στα πόδια του Χριστού στεφάνι,
και τον αγκάλιαζε σφιχτά, σαν νά 'ταν το παιδί
που 'χε εδώ και χρόνια χάσει.
Ηταν για αυτήν η Παρασκευή, η μέρα για να κλάψει
και για ετούτο το Παιδί που η μάνα του
δεν είναι πια εδώ να τον θρηνήσει.
Σήμερα ήτανε κλειστά,
δεν θα του πρόσφερνε στεφάνι.
Μα είχε φορέσει στα μαλλιά δικό της!
Κι όσοι περάσαν από κει, τυχαία
εκείνη τη στιγμή το είδαν.
Κάποιοι τρομάξαν που είδαν τα αγκάθια
στα μαλλιά τα ματωμένα,
κι άλλοι σκεφτήκαν
"Η φτωχή, από την κλεισούρα την πολλή,
τα 'χει χαμένα".
Ένα παιδάκι μια σταλιά,
της χάιδεψε τα άσπρα της μαλλιά τα ματωμένα.
"Γυναίκα στάσου ένα λεπτό, είν' το στεφάνι αγκαθωτό,
λουλούδια πρέπει σου εσένα"
Απ' τα μαλλιά της το τραβά
και στα δικά του τ' ακουμπά.
" Εγώ - της λέει - Σταυρώθηκα για σένα!
Και αν η πόρτα είναι κλειστή,
η αγκαλιά μου είν' ανοιχτή
και η Ανάσταση
θα έρθει σήμερα για εσένα".
Την άλλη μέρα το πρωί
την βρήκανε περαστικοί,
είχε τα μάτια της κλειστά,
την εικόνα του γιου της αγκαλιά
κι ένα χαμόγελο γλυκό
στα χείλη της τα παγωμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου