Σε ράγες αταξίδευτες
με τη βαριά σκουριά αδιαφορίας
κυνηγημένος ξυπόλυτος
χάραξα, στη ψυχή και στο σώμα
οδυνηρές πορείες.
Ώσπου έφτασα
στο δήθεν παράδεισό μου.
Οι δήθεν, με δέχτηκαν
σαν πρόσφυγα, σαν μετανάστη
και αφού τσέπωσαν
τα τριάκοντα αργύρια
για την δήθεν φιλοξενία
με βάπτισαν λαθρομετανάστη.
Και από τον Άννα στον Καϊάφα
με καταδίκασαν
Έλληνες και Ευρωπαίοι
σαν Γραμματείς και Φαρισαίοι
σε Μόριες έγκλειστος να ζήσω.
Και σαν μου κάψαν τα φτερά
όνειρα να μην κάνω
ρωτήσανε την μάνα μου:
"Δίπλα σε μνήματα, γιατί κοιμάσαι;
Στα αλήθεια δεν φοβάσαι;"
Εκείνη τους απάντησε:
"Νεκροί και εμείς, διωγμένοι
είμαστε της γης οι κολασμένοι.
Μου έκλεψαν τα αισθήματα
μαζί και τον φόβο...
Γιατί αυτά τα ερωτήματα;"
Έχει ο καιρός γυρίσματα
γιατί της προσφυγιάς τα αδικήματα
μέγιστο κακό του ανθρώπου.
Είχε παρελθόν έχει παρόν
αλίμονο, έχει και μέλλον.
Όποιος δεν την δοκίμασε
εύκολα σε καταδικάζει.
Ποιός θέλει, από εκεί που γεννήθηκε
αλλού να ζήσει, να ριζώσει;
Η ψυχή του πρόσφυγα έχει φτερά
και στην πατρίδα του
πάντα παράνομα θα πετά.
Αφού, άλλος πια την καταπατά.
Μέχρι, να έρθουν τα χρόνια τα στερνά.
Αν προλάβουν τ' άσπρα μαλλιά
από τ' ανείπωτα δεινά
άσπρα να γίνουν απ' τα γηρατειά.
.
*** Γιατί ο ποιητής, οφείλει να μην σιωπά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου