Άνεμος δυνατός
Τρίζει η μισάνοιχτη πόρτα
Το τραπεζομάντηλο πετάει μακριά
Στην αυλή εισέρχεται όλη η θάλασσα
Χαίρομαι
Ακόμη και τα φύλλα
που στρώνονται απρόσκλητα
στην σκάλα
Μεσημέρι εκπνέοντος Αυγούστου
εράσμιο
από κάθε άποψη
Σε σκέφτομαι
στη ρίζα της φλαμουριάς
ευθυτενώς ατενίζοντα το κενό σου
Η τρύπα του όζοντος
μικρότερη
από εκείνη της ψυχής σου
Αναζητάς σημείο αναφοράς
Παραπαίεις
μεταξύ λυγμού και θυμού
Πάντα
οδυνηρά αναποφάσιστος
Πάντα
λιγοστός
Λυγίζει ο χρόνος
για να φτάσει στο ύψος μου
Μου ψιθυρίζει χρησμούς
και υποσχέσεις μάταιες
Πια δεν τον πιστεύω
Πια δεν τον ερμηνεύω
Δένω σχοινιά στα κλαδιά του
και αιωρούμαι
ασυνάρτητα
Κουράστηκα
να νοηματοδοτώ κάθε τόσο
την αοριστία του
Κι εσύ να μου λες
ότι δήθεν θα με αγαπούσες σφοδρά
σε κάποια άλλη περίπτωση
Ψιθυριστά λέγονται τα μεγαλύτερα ψέματα
Γι αυτό επιμένω
Άστα όλα
και έλα να κάνουμε κούνια μαζί
από του νυν
και έως το βάθος της απλοϊκής αλήθειας μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου