Δε σε φοβάμαι χάρε μου!
Δε σε φοβάμαι χάρε!
Σκύψε και βγάλε την ψυχή
και την ζωή μου, πάρε!
Εκεί που πάω, χάροντα
Με περιμένουν χίλιοι!
Συγγενικές μου αγκαλιές
κι αγαπημένοι φίλοι!
Μόνη δεν θα μαι, χάρε μου!
Τη χάρη δεν σου κάνω!
Κι αν την ανάσα, μου 'κοψες,
εγώ, δεν θα πεθάνω!
Εγώ, έχω άντρα και παιδιά!
Και μάνα και πατέρα!
Που δίχως να με σκέφτονται,
δεν θα περάσει μέρα!
Δέκα φορές σε πάλεψα,
δέκα φορές σε νίκησα!
Στο τέλος, σε βαρέθηκα
και προς τα "πάνω", κίνησα!
Μόνη, πήρα το δρόμο!
Και πίσω, δεν εκοίταξα,
να μην το μετανιώσω
βλέποντας, μάνα κι αδελφή
και άντρα και πατέρα!
Βλέποντας, δυο λεβέντες γιους
να κλαιν και να σπαράζουν...
Γιατί εκεί που πάω εγώ
Κι ο άγγελος που μ' οδηγεί,
πιο πέρα από την άβυσσο,
πιο πέρα απ' το φεγγάρι,
μου έταξε Θεού ματιά!
Της Παναγίας χάδι!
Μου έταξε, παράδεισο!
Και να, που φτάνω, χάροντα,
και σβήνει το σκοτάδι!
Και όπως λούζομαι στο φως,
και χαίρετ' η ψυχή μου,
να φύγεις θέλω, μακριά!
Την όψη μου, να μην τη δεις!
Γέλιο μου, μην ακούσεις!
Την πόρτα του θα κλείσω!
Δικός μου, ο παράδεισος!
Όσο κι αν με παρακαλάς,
να μπεις, δεν θα σ' αφήσω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου