Άσε τις πόρτες της καρδιάς σου,
ανοιχτές!
Μην τις κλειδώνεις!
Άστες, ορθάνοιχτες, στο φως!
Να "χωρούν" όλον τον κόσμο!
Κι ανάμεσ' απ' τους "κραδασμούς" της,
να νιώθεις,
την αέναη ροή της αγάπης,
να "γλύφει" τις φλέβες
και τα σωθικά σου!
Η αγάπη εμπεριέχει!
Δεν θέτει όρια!
Η αγάπη, είναι τα πάντα!
Και τα πάντα είναι Ένα!
Άσε τα παραθύρια των ματιών σου,
ανοιχτά!
Τι όμορφα που είναι τα μάτια,
σαν τα λούζει το φως!
Κι απο κει, να κερνάς!
Σεμνότητα!
Καλοσύνη!
Ευγνωμοσύνη!
Κι από κει,
ίσως σταθείς τυχερός
και μες στο λάμπος του γαλαξία,
έστω φευγαλέα,
δεις μια εικόνα,
μια αντανάκλαση,
της πηγής της δημιουργίας!
Άλλωστε τι είσαι?
Ένας απλός,
μες στη μοναδικότητά του,
ταξιδευτής!
Απειροελάχιστος κρίκος,
αιθερόσκονης κόκκος,
στο αδιάλειπτο της συνέχειας
και της αρμονίας του σύμπαντος!
Αυτό, δεν είσαι?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου