Πάνω στην στέγη την παλιά
πράσινα βρύα
στους γκρίζους τοίχους τους υγρούς
τους παγωμένους, σκοτεινούς
ανατριχίλα.
Και στην ακριανή γωνιά
εύθραυστος μίσχος
πασχίζει ήλιο για να δει
να ζήσει να ευλογηθεί,
εμπόδιο ο τοίχος.
Μπουμπούκι ανθεί στην κορυφή
ζωής σημάδι
πώς άραγε εβρήκε γη
πώς χώμα λιγοστό εκεί,
ψυχής υφάδι.
Έτσι άνθισε γλυκιάς ελπίδας
φεγγαρολούλουδο
με τα καυτά δάκρυα της βροχής
μανούλας συμπονετικής
Βαρβάρα Κατσ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου