Κάποιος θα βρεθεί να μ’ ακούσει…
Μέσα στη βρεγμένη γη μια λευκή φλόγα με κάνει ακόμη
να ελπίζω πως θα βρω ένα πιστό σκύλο να μ’ ακούσει…
Mια παρδαλή γάτα με πράσινα μάτια στο περβάζι νιαουρίζει…
Δεν είναι δική μου, μα κάθε πρωί με επισκέπτεται έστω για λίγο…
Μόλις ανοίγω το παράθυρο όμως, φοβάται και φεύγει,
πηδά τα κάγκελα με τ’ απλωμένο γιασεμί μου και φεύγει…
Ένα χρυσόψαρο σε μια γυάλα, ένα δελφίνι
ή ένα γλάρο να μ’ ακούσει…
Πως δήθεν δηλαδή και ίσως, να φταίει η σκόνη του ήλιου
που έκρυψε σε σκοτεινή σπηλιά το φεγγάρι,
η κάψα του καλοκαιριού την σκιά των τζιτζικιών κάτω απ’ την
στείρα ελιά ή μήπως ο άνεμος να τσάκισε όλους τους ήχους
απ’ τα καλάμια μέσα στο ποτάμι...
Πιστεύω πως όλα είναι φτηνές δικαιολογίες για να με πείσετε
ότι υπάρχω, ότι γεννήθηκα σε ένα λευκό σπίτι κι είχα μια μάνα,
’’Τότε που έβρεχε, που φύσαγε και έκανε κρύο’’, μου είπατε,
’’δε θυμάσαι;’’ ’’Αυτοί σε άκουγαν, γιατί παλιά τα πουλιά
δε ταξίδευαν μακριά, είχαν μέσα μας κλουβιά και δέντρα…’’
Μια μαύρη φλόγα μέσα στη θάλασσα με κάνει να πιστεύω
πως κάποιος θα βρεθεί ν’ ακούσει τον πόνο μου.
Άλλοτε βγαίνει με ψιθύρους, άλλοτε με δάκρυα
και κάποιες φορές με σιωπές.
’’Ταξιδεύουν τα πουλιά γιατί δε τους αφήσαμε
ούτε ένα κλαρί μέσα μας να τραγουδήσουν…’’
Γι’ αυτό δε μπορώ να κάνω ούτε ένα άνθρωπο να κλάψει…
Σαν να παράγινε το κακό…
Μα δεν είναι δυνατόν κανείς σας να μην με κοιτάει
στ’ αλήθεια ενώ πονώ, τα μάτια μου που γυαλίζουν σαν
θρυμματισμένα άστρα καθώς είμαι έτοιμος να κραυγάσω..
Του εναντίον εισπράττω χαμόγελα κι ασπασμούς
λες κι έχω γιορτή!
Όχι φίλε μου δε γιορτάζω, πενθώ!
Μ’ ακούς; Πενθώ σου λέω, μόλις χτες έχασα
*το γαλάζιο μου, το μικρό μου καναρίνι...
-------------------------
*το γαλάζιο μικρό μου καναρίνι, μεταφορικά
για την χαμένη αθωότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου