Ώρες ώρες απορώ με τη συμπεριφορά μου.
Παραμένω παγερά ατάραχη ακόμα και στην μεγαλύτερη απειλή.
Εξολοθρεύω ακόμα και τον μεγαλύτερο κίνδυνο.
Το πρωί γίνονται τα μεγαλύτερα ψυχολογικά εγκλήματα
φυσικά έχω το ρόλο του θύτη αντιστρέφοντας -
με απόλυτη ψυχραιμία χειρουργού - τη χείριστη συμπεριφορά
σε κάθε εκβιαστή. Πάλι βγήκα σώα από ένα βαγόνι μετρό
κάνοντας τον "παρανοϊκό " αλλοδαπό που ωρύονταν άδικα
να νιώσει στο πετσί του τι θα πει απαξίωση.
Δεν μ ενδιαφέρει να είμαι " πολιτισμένα υποτακτική "
ούτε μ ενδιαφέρει να το παίξω ευγενική. Μ ενοχλεί το
θράσσος και η ηλιθιότητα ανεξαρτήτου εθνικότητας, ορισμένοι
όμως το έχουν παρακάνει και θεωρούν τη χώρα μας
τσιφλίκι τους και ότι μπορούν να δίνουν εντολές.
Βέβαια όχι μόνο αλλοδαποί κι αρκετοί Έλληνες αντιμετωπίζουν
τη γυναίκα ως κατώτερο είδος ακόμα και στο πιο άμεσο
περιβάλλον μας. Τους έχω κακά νέα. Οι μητριαρχικές κοινωνίες
προηγούνταν. Θα θελα να μουν αμαζόνα να απολάμβανα
το θέαμα τότε. Αλλά ας μην υπερβάλλουμε.
Όλα με μέτρο. Η γυναίκα γυναίκα κι ο άντρας άντρας.
Άντρας όμως κι όχι όρθιο απολίτιστο ζώον.
Παρεμπιπτόντως μισώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου