Κόκκινη κλωστή δεμένη, σε ανέμη μαγκωμένη
δίνεις κλώτσο μα δε γυρίζει, παραμύθι δεν αρχίζει.
Σίγησαν τα παραμύθια, τα κατάπιε η συνήθεια
η κοινωνική μουρμούρα, μιας σιωπής θολούρα.
Τα πολύτιμα πετράδια, η απληστία αμαυρώνει
ιστορία και θρησκεία, λήθης σκόνη κουκουλώνει.
Ήθη, έθιμα, οικογένεια, της υποβάθμισης λεία.
η αγάπη πολυτέλεια και η σκέψη σε αχρηστία.
Σίγησαν τα παραμύθια, μαύρη δέθηκε η κλωστή
στων όπλων την κλαγγή, στα μάτια φόβος ενοικεί.
Παιδιά κατώτερου Θεού, με μοιρολόι επιβιώνουν,
και σε βομβών χλαλοή, επίγεια κόλαση βιώνουν.
Χάρυβδη ανασφάλειας, την ανθρωπότητα μαστίζει,
σε σκονισμένα ερείπια, χαρές της ζωής αφανίζει.
Πώς η ανέμη να γυρίσει, παραμύθι πώς ν’ αρχίσει,
όταν το ψωμί αρπάζει, άρπυια που φτερουγίζει;
Όταν ψέμα σε ναρκώνει και γρανάζι σ’ έχει κάνει
ποιος με το Γολιάθ τα βάζει, που το δίκαιο βιάζει;
Στης παράνοιας των καιρών, τυλιγμένοι την ανέμη
στης ζωής το περιθώριο, φυτοζωούμε πικραμένοι.
Θεριεύει η χειμωνιά κι η ζήση ρέει χολωμένη
κούφιες ζωές, κούφιες ψυχές, αριθμοί αγνοημένοι.
Σκέψη σε συρματόπλεγμα και φωνή σε αφάνεια
μισεύει η ζωή και μας κηρύσσει σε νεκροφάνεια.
Σαθροί καιροί πυρπολητές και φονιάδες ονείρων
χαμόγελα ξεθωριάζουν, τα παραμύθια φυλακίζουν.
Κόκκινη κλωστή δεμένη και σε ανέμη μαγκωμένη
δίνεις κλώτσο μα δε γυρίζει, παραμύθι δεν αρχίζει.
Μα η ζωή μας δίχως επιθυμίες και όνειρα δεν κυλά
και πάντα λίγη παραμυθένια χρυσόσκονη αναζητά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου