Δεν νοιάζεται κανείς για κανένα
Αν είναι μόνος η ζει μέσα στην μοναξιά
Έχει βαρύνει η καρδιά μου σαν μια κορώνα ασήκωτη
όπως ένα σώμα στο κρεββάτι του πόνου που αναζητά την λύτρωση
Τα μαύρα σύννεφα έχουν πέσει ολόγυρα μου
Δεν βλέπω φως γύρω μου, πίσω μου η μπροστά μου
Έχει κουραστεί να περιμένει ... μάλλιασε περίεργα της καρδιας μου το ενδοκάρδιο
Αν περνούσε έστω ένας να με προσέξει ... τις πληγές μου να μου γιατρέψει
Αρκεί που υπάρχουν τα βοτσαλάκια κι στηρίζουν το κορμί μου
Είναι τα μόνα που μου συμπεριφέρονται σαν ένα ευαίσθητο ζωντανό κι όχι ένα κτίσμα αδιάφορο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου