Συχνά η νύχτα αναρωτιέται
πόση δικαιοσύνη,πόση Αγάπη,Έρωτας πόσος
σ ένα ποίημα ;
Κι αυτά τα μωβάκια άνθη με το λιλιπούτειο στόμα τους,
αμίλητα.
Κι ο άνεμος, τη φυσαρμόνικα σε σπηλιά θαλασσινή
απόψε ξέχασε.
Λύκος η σκέψη, την ουρά των άστρων κυνηγά,
αιχμάλωτος.
Μα ! Άρωμα θυμιάματος,ενωτικό,
στης Αγάπης Μούσας το τέμπλο,
ώσπου θρησκεία να γίνει.
Ναι ! Θ ανοίξει για νηολογημένα όνειρα.
πάλι η θάλασσα των Σαργασσών .
Ναι ! Ο μέσα Ήλιος,νικά των δακρύων
το ουράνιο τόξο.
Μοναξιά σήκω ! Πριν από χαρτί άγαλμα
εκτεθείς.
Πυρρίχιος τώρα ! Για φελλούς που βούλιαξαν,
ως του αύριο την ανάδυση,
που Ευαγγέλιο θα γράψει η Αγάπη.
Για Μάνες χαρούμενες,που οι πόλεμοι
στις σελίδες του θάφτηκαν.
Για τη Μούσα Γυναίκα
που ο Θεός Αγάπησε
και της νύχτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου