Στο αναποδογύρισμα της θάλασσας,
σε σκέπασαν τα κύματα
και η αμμουδιά,ήταν υγρή,
για να σε καλοδεχτεί.
Αιφνίδιο το αγκάλιασμα
της γαλανής νεράιδας,
παρέσυρε το έρμο
το σκαρί σου στον βυθό.
Σε περιλούζει το χάος
του αφώτιστου νερού
και συ ανασαίνεις αιφνίδια,
την τελειότητα ενός υγρού αγάλματος,
ακινήτου,αλαβάστρινου,πιο άσπρου
κι απ'το λευκό το άνθος,
της δικής σου νιότης.
Σώμα νεκρό ή ζωντανό δεν ξεχωρίζει,
μόνο χωρίζει τα θρύψαλα,
ψυχών που ήσαν πριν από λίγο ζωντανές.
Τα βλέμματα των ξωτικών
όλων,τα μαγνητίζει.
Η θαλασσοταραχή καλά κρατεί
και τίποτε απ' τον βυθό δεν φαίνεται.
Δε ακυρώνεται περιδινούμενο,
δεν ανασταίνεται.
Μετά την θαλασσοταραχή,
μείναν μονάχα οι αφροί,
μα πουθενά κάποιο σκαρί,
ή κάποια υποψία ζωντανή.
Ποιήτρια-συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου