Kαι φθάνει η στιγμή που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη
και δεν αναγνωρίζεις ποιόν βλέπεις.
Κοιτάς έναν άνθρωπο ξαφνικά κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερο,
βλέπεις πόνους ζωγραφισμένους στο πρόσωπό του
και μέσα στα μάτια του απελπισία και απόγνωση.
Μέσα στο μυαλό σύγχυση για ότι συνέβη και ότι πρόκειται
να συμβεί.
Καταλαβαίνεις σε πόσα σταυροδρόμια έχεις κοντοσταθεί
και πως δεν μπορείς να κάνεις βήμα.
Αν αυτό δεν το ονομάζεις φυλακή τότε τι;
Είναι φυλακή να κρύβεις τις σκέψεις σου, να μην μπορείς
να παραδεχθείς στον ίδιο σου τον εαυτό τα
συναισθήματά σου, να μην μπορείς να κάνεις βήμα
προς καμία κατεύθυνση.
Είναι μαχαίρι να προσπαθείς να γελάς ενώ τα μάτια σου κλαίνε.
Είναι τρέλα να μοιράζεσαι όλη σου τη ζωή.
Αλλού το κορμί, αλλού το μυαλό.
Και αναρωτιέμαι χρόνια τώρα, πως συνήθισα έτσι να ζω;
Mε τον πόνο αγκαλιά;
Πως συνήθισα έτσι να γελάω;
Mε τόσο δάκρυ κρυμμένο πίσω απο τα μάτια;
Πως έμαθα να περπατάω πάντα πάνω σε βρεγμένο χώμα
και να βουλιάζω σε κάθε βήμα;
Ποιός μου έμαθε πως στη ζωή μια μόνο φορά αγαπάμε;
Μου είπα κάποτε πως όλα τα αντέχω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου