Την ώρα που ο ήλιος γέρνει στην δύση του
κι ο ουρανός παίρνει φωτιά
μέσα μου ενεργοποιούνται τα μυστήρια...
Στην κολυμβήθρα της καλντέρας,
αγιασμένο στο ναό του χρόνου,
αναγεννιέται το φως.
Η λάβα του βάπτισμα
στις κολασμένες απ’ τον έρωτα σάρκες μου.
Ανοίγω την ψυχή μου στα πέρατα,
των αχράντων μυστηρίων κοινωνώ
ενταφιάζω όλες τις ωδίνες,
γονατίζω με δέος στη σοφία της φύσης.
Κλειδώνω τις σκέψεις μου
στην ανυπαρξία του αύριο,
στο όνομα των χαμένων ερώτων
που ποτέ δεν ευοδώθηκαν
για κάποια ασήμαντη αιτία.
Τρομαγμένο το σώμα μου
ουρλιάζει απέναντι στα πρέπει.
Χαράζει δρόμους
εκεί μονάχα που τα θέλω έχουν θέση.
Τα όνειρα, σπασμένα φτερά
αγγέλων που δεν πρόλαβαν
επιθυμίες να εκπληρώσουν.
Μένουν εκεί, στο έδαφος
λιώνοντας στην απραξία...
Τα ρίχνω
βαθιά στο πέλαγος
τις αμαρτίες μου όλες να ξεπλύνουν.
Να κολυμπήσουν
στο κόκκινο της δύσης,
στο μπλε της θάλασσας
να καθαγιαστούν.
Νυχτώνει.
Πίσω μου αφήνω στάχτη τα παλιά.
Ελπίζω στο νέο, στο καθαρό.
Εξαγνισμένος, γυμνός από το χθες
ντύνομαι τ’ όμορφο ρούχο της αγάπης
και σε περιμένω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου