Νοέμβρη νοσταλγέ μας... Βαρβάρα Κατσιάνου.

Μήνες πολλοί στην ρόδα αυτού του μαγγανοπήγαδου που

λέγεται ζωή και έρχονται και πάνε όπως η γη γυρίζει στων

εποχών την διαδοχή . Νερό που κυλάει και φεύγει ο χρόνος ,

αν το σκεφθείς είναι μια αναλαμπή!

Ο χρόνος! Αυτός αδυσώπητος τον δρόμο του τραβάει,

τον κόσμο αυτός καθοδηγεί.

Όλοι τους και οι δώδεκα ξεχωριστοί,μα ένας με χάρες πιό πολλές

το νοιώθεις ότι ξεχωρίζει είναι του φθινοπώρου το στερνό παιδί,

με βλέμμα σαν γλυκιά μελαγχολία! Φταίνε οι σκιάσεις από τα

σύννεφα που βιαστικά περνούν, φταίνε τα δάκρυα της βροχής;

Μήπως η ανάσα του βοριά που μέσα από τις γρίλιες ψυθιριστά

περνά και μοιάζει σαν εύηχη συναυλία;

Τα τζάκια ανάβουν,βγάζουν εκείνον τον μοσχομυριστό

καπνό,στον αέρα πλανάται γνώριμο άρωμα, μυρίζει πεύκο,σχίνο

και σε μεθά η μυρωδιά καθώς, κουρνιάζεις πάνω στα στρωμένα

τα χαλιά. Σβήνεις με την σκέψη την μόνιμη υγρασία από έναν

ουρανό νεφοσκεπή όνειρα κάνεις νεραϊδένια με της βροχής

τις στάλες συντροφιά .

Νοέμβρη νοσταλγέ μας,μήνα των χρόνων μας των παιδικών

η ηρεμία στα χρώματα σου τα μεθυστικά,γλυκαίνουν όλη τη

φύση, ας γλυκάνουν και τις ψυχές μας...

Το έχομε τόσο ανάγκη σε αυτήν την μπερδεμένη χρονιά...

Εσύ είσαι που κρατάς τις όμορφες μας αναμνήσεις ,

στις μύχιες σου σκέψεις, εκεί, εγώ εικόνες μου αναζητώ!

Ευτυχής όποιος τις χαίρεται τις φθινοπωρινές σιωπές σου,

εκπέμπεις γαλήνη, ήρεμη δύναμη αυτήν που σε σένα βρίσκει!

Βαρβάρα Κατσ.