Ο Ταξιδευτής... Καίτη Κουμανίδου.

Εδω θα χωριστουμε,

ειπες.

Στο μακρινο ταξιδι μου

αγνωστος και μακρυς ο δρομος

ξεχασμενος ο γυρισμος.

Με την πρωινη δροσουλα

θα σου στελνω την εγνοια μου

και εσυ,

το δειλινο να με θυμασαι

Σιωπηλα τα συννεφα.

στην κορυφη του βουνου.

Η βροχη καλει το σκοταδι,

τα κλαδια σφυριζουν

τα σκυλια αλυχτουν

γυμνες ιτιες

μουρμουριζουν θλιβερα

πανω απο τα νερα

βογκαει ο ανεμος και η βροχη

και η φουρτουνα δεν κοπαζει

μουσκεψαν τα ρουχα

απ τα δακρια τ αποχωρισμου,

βροντα ο κεραυνος

ηλιος πουθενα

κι η ζωη αναμνηση ...

Εφυγε ο Ταξιδευτης

πισω δεν θα ρθει,

πικρο πικρο το ψωμι

στο τραπεζι.

Τ αρωμα του καλοκαιριου στεναζει

κι εξαφανιζ,εται,

πως να το σταματήσεις

πριν πεθανει;;

Σε συλλογιζομαι μες την νυχτα,

μοναχη,

διπλοτριπλοκλειδωνω την εξωπορτα...

Καίτη Κουμανίδου

Απο την Συλλογη "Αμφιδρομος.Καθρεπτης".

2017 εκδόσεις Α--Ω.