Πόσες Φορές... Κωνσταντίνος Μήλιος.

Πόσες φορές δεν άπλωσα τα χέρια μου,

μια αγκαλιά να σ΄ έκανα

σε μια άδεια γυάλινη οπτασία.

Πόσες φορές σε ζητούσα μέσα

από μια σταγόνα αγνότητας

την νύχτα αγάπη μου;

Πόσες φορές θα χρειαστεί να κοιτάξω

τον εγκωμιασμένο ουρανό

φωνάζοντάς πόσο σε θέλω;

Πόσες φορές θα λιώνω και θα ανακράζω

τ΄ όνομά σου με λύτρωση ψυχής;

Όσες φορές τολμώ να κοιτάξω

την ψυχή σου ψιθυρίζω "περίμενέ με".

Σε θέλω...

Γράφω για σένα χωρίς φωνή,

σιωπηλές οι ανάσες αναζητούν την σωτηρία

στα ερειπωμένα όνειρα που απόμειναν...

Βυθίζομαι σε κάθε πλευρά του εαυτού σου

σημαδεύοντας την ζωή σου με την δίκη μου...

Ψάχνω για τις απαντήσεις στα όνειρα

που προμηνύουν ζωή,

νιώθω το δέρμα σου να δίνει όλες τις απαντήσεις...

Απλά καρτερώντας.

Θέλω να γράφω με τα χέρια μου στίχους πάνω

στο κορμί σου και να προσπαθείς να αποτυπώσεις

τις λέξεις προσαρμόζοντας το χθες και το αύριο...

Στις σιωπές μας ταξιδεύουμε την μοναξιά.

Το λυκόφως γίνεται λαβύρινθος στην νύχτα.

Στα όνειρα μας δεν θα αφήσουμε

να χαθεί η ψυχή μας

διαλύουμε κάθε ομίχλη

πριν μας καλύψει και χαθούμε

στα άδυτα της ψυχής μας.

Σε θέλω γιατί πρέπει να γεμίσεις τα σκοτάδια

της νύχτας μου με την λάμψη του πάθους μας...

Σε θέλω κι ας μην πρέπω στα πρέπει σου

Κωνσταντίνος Μήλιος