Μια αστροφεγγιά φάνηκε
στου δρόμου εδώ την άκρη,
λες και χίλια μάτια ουρανού
κατέβηκαν τούτο το άδειο
το στενό μας να φωτίσουν.
Δέντρα μαραμένα απ' την πίκρα
των ανθρώπων και τη σκόνη,
τρεμούλιασαν και κούνησαν
τα λιγοστά τους φύλλα.
Ένα τραγούδι ψίθυρος
σηκώθηκε τότε απαλά,
απ' το διψασμένο χώμα
κι άρχισε να ανεβαίνει
όλο και πιο ψηλά.
Ήταν αυτό το ίδιο που πάντα
θέλω να σου πω
κι όμως ξεχνώ τα λόγια,
όταν κοντά μου στέκεσαι.
Μόνο να μουρμουρίζω
το σκοπό σιγά μπορώ,
Μαρίνα Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου