Έρωτας... Κατερίνα Πήττα.

Μέθη του νου!

"Εξαργύρωση" μοναξιάς!

Αθήλαστοι μαστοί ζωής!

Γεύση παράδεισου!

Δε χρειάζεσαι αλφάβητο...

Δε χρειάζεσαι αριθμούς...

Μια λαγαρή καρδιά χρειάζεσαι!

Και τότε, θα μπορείς:

Να "δεις" το φεγγάρι,

γονατιστό στο περβάζι,

να μαθαίνει ανάγνωση

να μαθαίνει ν' απαγγέλει στίχους!

Ν' "ακούς" τ' αστέρια,

να συλλαβίζουν τ' ονομά της..

Να ξεδιψάς την ανάσα σου,

στων χειλιών της τη σάρκα!

Στ' άγγιγμά της να φλέγεσαι

Στους χυμούς του κορμιού της,

πόθους να σβήνεις...

να πεθαίνεις, ν' ανασταίνεσαι...

Ν' αφουγκράζεσαι τους λυγμούς,

που γεννά στα σωθικά της,

η απουσία σου...

Θεός να γίνεσαι,

στην "ανεξιθρησκεία" του κόσμου της!

Κατερίνα Πήττα